آبیِ اقیانوسی

از دلتنگی،در حال مردن بودم. روی تخت خواب ولو شدم و پتو را دور خودم پیچیدم و درون خودم مچاله شدم.عکسی از او را که بعد از ظهر، توی گالری تصاویر موبایلم ریخته بودم،باز کردم.عکسِ بی نهایت دلبری بود.آن صورت بی نهایت زیبا با لبهایی که کمی‌غنچه شده بود؛مرا می‌کشت.روی عکس زوم کردم و آن لعل‌های سرخ را،با عشقی بی نهایت بوسیدم...مثل عسل،شیرینِ شیرین بود؛حتی از پشت گلس موبایلم،طعمش را حس کردم...اشکم بی اختیار سرازیر شد و گفتم: لعنتی،آخه چرا تو اینقدر قشنگی.....